υπερκόρεση

η, Ν

υπερκορεσμός.

[ΕΤΥΜΟΛ. < υπερκορέννυμι / -ύω. Η λ., στον λόγιο τ. ὑπερκόρεσις, μαρτυρείται από το 1847 στον Γρ. Χαντσερή].